जसे नादती सूर सुखाचे,
दुःखाचीही किणकिण असते |
असेंच स्मरतां तुझे हासणे ,
सुखदुःखाची सीमा विरते ||
चुंबून घेता तुझी कुंतले,
ओठांवरती धुसफूस असते |
मजला ठावूक त्यांची खोडी,
मुळी कश्याची भ्रांत न उरते ||
कसे सोडवू या हृदयाला,
तुरुंग बटांचा, सहजी फसते |
कोण देश हा कसले जग हे ?
माझे मीपण मला न स्मरते ||
( जुनीच आहे, पहिल्या दोन ओळींसाठी रोहन विसपुते चे धन्स!!)
दुःखाचीही किणकिण असते |
असेंच स्मरतां तुझे हासणे ,
सुखदुःखाची सीमा विरते ||
चुंबून घेता तुझी कुंतले,
ओठांवरती धुसफूस असते |
मजला ठावूक त्यांची खोडी,
मुळी कश्याची भ्रांत न उरते ||
कसे सोडवू या हृदयाला,
तुरुंग बटांचा, सहजी फसते |
कोण देश हा कसले जग हे ?
माझे मीपण मला न स्मरते ||
( जुनीच आहे, पहिल्या दोन ओळींसाठी रोहन विसपुते चे धन्स!!)
No comments:
Post a Comment